Nierówna walka

Lubię nietypowe ubrania. Jednak gdy przychodzi do decyzji wybieram stonowane kolory i nierzucające się kroje. Wniosek jest prosty: Nigdy nie wybieram tego, o czym myślałam. 

Zrozumiałam skąd bierze się ten wewnętrzny konflikt.

Moja podświadomość jest zaprogramowana. 

Ten program został wgrany w dzieciństwie. I nigdy nie został zaktualizowany. 

Brzmi mniej więcej tak: "Dobrze ci tylko w "tych" kolorach", "Noś tylko luźne spodnie i sukienki, bo masz za duże uda", "Przecież w czarnym wyglądasz jak zakonnica", "Nie powinnaś tak się stroić", "Dziewczyny muszą nosić się skromnie", "Co to za moda na spodnie z dziurami". 

Zaufałam osobom, które w dzieciństwie były dla mnie ważne. Skoro rodzic tak mówi, to musi mieć rację. Posłucham go, bo on jest dorosły i chce dla mnie dobrze. Może i zdawało to egzamin w wieku 15 lat, ale dziś... Po tylu latach nawet nie podjęłam wysiłku sprawdzenia, czy te myśli są prawdziwe i czy chcę w nie wierzyć. 

Wiesz w czym rzecz. Słyszałam to w kółko przez wiele lat. W końcu te myśli wpisały się tak głęboko w mój umysł, że stały się osobistą prawdą. 

Co dzieje się, gdy spodoba mi się coś spoza schematu? Oczywiście na poziome świadomym chcę kupić to, co wpadło mi w oko. Przechodzę nawet o krok dalej. Przymierzam, przeglądam się. Jestem już nawet zdecydowana i w te samej chwili wszystkie myśli wracają do starej melodii: "Po co ci takie spodnie", "Gdzie je założysz"... 

Wiem, mija się to kosmicznie ze zdrowym rozsądkiem. Jednak dzieje się zabawna rzecz. Dziś dużo starsza, bez opiekuna, a nadal słyszę te słowa. 

Nawyki rządzą życiem człowieka. Sposób myślenia jest jednym z nich. Na szczęście można to zmienić. 

W końcu zmęczona walką, podejmuję prostą decyzję. Pora zaktualizować przestarzałe oprogramowanie. Najlepszą metodą jest NIE pozwalać myślom sprzed 10 lat decydować o tym, co chcę nosić DZIŚ.

"Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych (...)"

PS. Film "Tlen" - nie ukrywam mniej więcej w połowie seansu chciałam wyłączyć ten repertuar. Może z lenistwa lub z braku lepszej opcji, dobrnęłam do końca. Muszę przyznać, że zwrot akcji był mocny. Nie spodziewałam się, że może tak zaskoczyć. Było warto.