Dziewczyna w przydużej piżamie

Nie trać nadziei, gdy mrok Cię onieśmieli. Gdy nieprzyjaciel przejmuje kontrolę, możesz czuć, że toniesz - ale to chwilowe. Nie dopuść fali bezradności, by zmyła piękną wizję przyszłości. Mówisz, że gorycz rozrywa Ci serce? Ale pamiętaj, że to też nie trwa wiecznie. Wszystko, czego pragniesz wciąż na Ciebie czeka. Słyszysz, jak woła Twoje imię z daleka? Zerwij łańcuch zwątpienia, udaj się w podróż po swoje marzenia. Nie zwracaj uwagi na chwilowe niepowodzenia, one są niczym w porównaniu do Twojego pragnienia. Karm duszę wiarą, nawadniaj miłością, spoglądaj przed siebie z pewnością. Wypatruj z otoczenia wskazówek od swojego przeznaczenia. Trwając w tym stanie niezachwianie dostaniesz rozwiązanie. A gdy niepewności cień przysłoni przepiękny sen, rozprosz wątpliwości chwilą głębokiej wdzięczności.

Gdy się urodziłam, to był pierwszy dzień mojego życia. Zanim się zorientowałam dzień zamienił się w lata. Czas nie do zatrzymania. Zmieniam się z każdą chwilą, dziś już jestem inną dziewczyną. Na zewnątrz pojawi się zmarszczka i siwy włos. Cyfry się dodają - dla umysłu i ciała to nie zabawa. Dla duszy to całkiem inna sprawa... Jej nie trapi przemijalność. Dla niej nie istnieje starość. Wieczna młodość pasuje jej za to.

Zamykamy siebie w małych kadrach, gdy tak naprawdę zasługujemy na szeroką perspektywę, widok panoramiczny. Pełną przestrzeń do robienia. Do istnienia. Jesteśmy tu by korzystać z tego, co życie daje. A daje nieograniczone możliwości i rozwiązania. Ofiaruje bez wyjątku, każdemu. Wystarczy poprosić, bez wpuszczania podejrzliwości. Żadnych wątpliwości pisanych małym druczkiem. Wystarczy porzucić "ograniczenie", którego produkcją bez przerwy zajmuje się umysł. Wystarczy. Jednak ktoś zrozumiał to inaczej.

Na początku drogi wiodącej do pełnego zrozumienia tego, co jest tak naprawdę ważne, czego nie stracić sposób, o czym warto pamiętać. Przede mną życie w szerokiej perspektywie. Po obu stronach prawda nieruchoma, wita się ze mną w swoich progach. Przyjmuję zaproszenie, by nie oglądać się już za siebie. Przeszłość to zamknięty odcinek drogi, nie ma potrzeby kąpać się w jej zawartości. Chwila - w jej imieniu stawiam kolejny krok. Bez końca...

Nie myślę co będzie. Jakie to ma znaczenie, gdy świat przede mną jawi się szybciej niż oka mgnienie. Jutro jest dziś - i zawsze tak będzie. Moje pragnienia, marzenia, przyszłe plany niczym balony unoszą się w oddali. Pozwalam sprawom toczyć się we własnym tempie, nie tym narzuconym przeze mnie. Czas dla mnie już nie istnieje. Tu natura jest moim sprzymierzeńcem. Czerpię od niej lekcję spokoju, uważności, przytomnej obecności. Prawda, której pragnę sięga dalej niż ludzkie myślenie. Wykracza poza formy i przecina schematy. Łamie przekonania, z których powstają porównania i odgłosy częstego narzekania. Ta prawda jest jak słońce, które wpuszcza swe promienie przez najmniejszą szczelinę w niebie. Jest wszędzie. Wystarczy dla odmiany spojrzeć w jej stronę.

W tej niejasności jest wiele niezależności. Niczym nieskrępowanej swobody i wolności. Prawdy, której nie sposób uchwycić wzrokiem. Unosi się, lecz jest niewidoczna - można ją tylko poczuć z wdechem powietrza. Przepływa przez ciało, każdą komórkę energią wypełniając. W tej jednej chwili pozwolić temu trwać, nie oceniając.

Otulona cichym szeptem pozwalam temu trwać. Wszystko, co mam i wszystko, czego potrzebuję zamyka się w tej chwili. Niczego poza nią nie chcę. A jeśli zapragnę czegoś więcej znajdę na to miejsce. Świat rysuje się przed moimi oczami, układa się w formy, wypełnia kolorami.  Otoczona dźwiękami kołyszących się drzew, czuję podmuch chłodnego powietrza, które przez uchylone okno się wdziera.  Widzę jak liście odgrywają swe role, tańczą na wietrze, pozwalając się ponieść. Trwam zamyślona. Przez małą szybę wpatrzona, w ten niczym nieskrępowany żywy obraz. I choć jestem po drugiej stronie okna, to czuję się w niewidzialny sposób z nim połączona - jakbym była częścią tego, co przede mną.  Jeśli mogę stanowić jego część i jest on moim odbiciem, to nasuwami mi się pytanie, jaki świat chcę widzieć? I jak nazwać tę niewidzialną więź, która łączy i chroni wszystko w moim zasięgu...

W słońcu niezależności. Na widoku pewności. Naga postać uczciwości, pokryta taflą teraźniejszości. Trwanie w stanie głębokiej świadomości dzisiejszej rzeczywistości. Spoglądanie na świat bez żadnych ograniczeń czy podszeptów przeszłości. Czysta postać bez porównań. Z tym się wiąże wielka ulga. Namalowana prawda, której zetrzeć nie można. Ukryta pod spodem czeka, by odkryta zostać. Przetrwała próbę czasu i przestrzeni. Nic, co przelotne nie zdoła jej pokonać, bo jest z naturą spokrewniona. Wszystko trwałe wznosi się od środka. W naszym wnętrzu ma początek cała historia.

Chcesz wyrazić siebie? To wyraź. Zrób coś, co wyciągnie na powierzchnię tę osobę, którą jesteś, ale nie rób tego dla nikogo poza sobą. Świat, w którym żyjesz ulepiony jest z myśli, tym sposobem możesz dostosować go do swoich potrzeb. Niech zacznie odzwierciedlać, co chodzi ci po głowie - nie trzymaj tego w sobie. Rozpocznij podróż w głąb siebie, wyznacz kierunek i trzymaj ster. Na każdym kroku kieruj uwagę do środka - nasłuchuj głosu szepczącego z wnętrza, unikając hałasu ulicy. Tym sposobem trafisz na właściwą drogę, a wtedy wszystko ułoży się magicznym sposobem. Bycie sobą przynosi ulgę i chroni przed byciem sztucznym, ale nie chodzi o bycie na zewnątrz. Tu sprawa dotyczy wnętrza, tego co ukryte pod skórą. Czy chowasz siebie w sobie, gdy wychodzisz do ludzi. Czy dajesz wyraz swojej naturze. Kiedy jesteś prawdziwy dla siebie. Nie przekładaj chwil na samopoznanie. Jeśli czujesz, że coś skrywasz zastanów się chwilę, czy to możliwe. Nie musisz już udawać, by wygrać - tak się składa, że s

Ujrzeć świat takim, jaki jest, a potem poddać go testowi i trwać przy efekcie końcowym. Nie trzymać jeńców wątpliwości, nie adoptować żadnej przeciwności, nie myśleć o przyszłości - w zamian trwać w stanie głębokiej świadomości, z sercem skierowanym ku obecności.